Saturday, August 11, 2007

Sicilie Dag 24

De Tombes van Bubbonia

Gisteravond belde de neef van Tano op om een afspraak te maken voor het bezichtigen van de graven van Bubbonia.
We spreken om elf uur af en als we in St.Michele de Ganzaria aankomen blijkt dat Michele eerst zijn Jeep op moet halen in Caltagirone en ik laat mij als taxi gebruiken om hem af te zetten bij de garage.
Na een half uur zijn we met twee auto's weer terug en hijsen ons in zijn pickup om naar Bubbonia te gaan.
Halverwege het gebied tussen de snelweg en Monte Fromagio slaat hij plotseling links af het bos in en rijden we afwisselend langs kaktus plantages en door bossen.
Bij een klein landhuisje begint een bos van eukalypus bomen en we stoppen in een hoek van een plantage.
In het bos zelf zijn de bomen kaarsrecht geplant en tussen de rijen is goed te zien hoe grafrovers gaten hebben gemaakt om de graven leeg te halen.
Het geheel geeft een trieste aanblik want de grond is werkelijk overal omgeploegt over een zeer groot oppervlak.


( Overzicht van grafroof)

De gaten zijn allemaal ongeveer één meter diep en vormen de trieste getuige van een massale roofpartij.
Met (waarschijnlijk) een metaal detector is het bos systematisch onderzocht en sommige opgravingen zijn zeer recent.
Michele is intussen op zoek naar een tombe en nadat we wat verbaast rondgelopen hebben vind hij hem.
Het deksel van het graf bestaat uit dikke stenen waarvan een aantal is opengewrikt om zich toegang te verschaffen.


( De leeg geroofde tombe )

Iemand heeft in een stuk blik de datum van ontdekking geprikt en het op een paaltje gespijkerd.
Dat hier minstens duizend graven liggen is geen overdrijving geweest van Michele en we hijsen ons weer in de Jeep om verder te rijden.
Bij zo'n grote Necropolis behoort een dorp of nederzetting te zijn en Michele rijdt ons er naar toe de heuvel op.
Het is goed dat we hier met de Jeep rijden want met een gewone auto is dit gebied volstrekt ontoegangkelijk.
Op de heuvel (eerder berg) aangekomen vinden we de resten van huizen en aan de vorm en dikte van de stenen is te zien dat dit waarschijnlijk uit het pre Griekse tijdperk moet zijn.


( Resten van de nederzetting )

Of het is een dorp van de Siculi geweest of van latere Romeinse tijd want de Grieken begroeven hun doden niet.
Tano houd het op de Siculi (12e tot 8e eeuw v.Chr.) omdat de gebouwen die de Romeinen neerzetten veel verfijnder van stijl waren en ze gebruikte niet zulke dikke stenen als hier liggen.
de Romeinen gebruikte specie mortel en waren zo in staat om hun huizen veel lichter van opzet te maken.
We rijden nog een stukje verder en ontdekken nog meer resten die oppervlakkig uitgegraven lijken.


( Layout van wat vermoedelijk een tempel was)


( Het huizen plan is duidelijk te onderscheiden )
( Google Earth 37°15'03.70 N - 14°20'16,30 E )

De bergtop geeft een prachtig overzicht over het dal en je kan tot aan de zee bij Gela kijken.
Dit was weer zo'n strategisch punt waarop de vijand al van verte gezien kon worden en er alarm geslagen kon worden met behulp van vuren.


( Uitzicht met in de verte Gela )

We speculeren wat over de grote van de nederzetting maar het blijft giswerk.
Van de Romeinen was bekend dat ze van alles wat er zich in hun keizerrijk bevond nauwkeurig aantekeningen maakte en archeologen maken dankbaar gebruik van deze aantekeningen om te gaan graven.
Waarschijnlijk is Bubbonia als plek niet echt interessant gevonden en is er geen geld om alsnog onderzoek te gaan doen.


( Het expeditie team )

Later thuis googelen we wat op de naam Bubbonia en stuiten op een archeologisch onderzoek wat Tano's vermoedens bevestigen.
Oer Sicilie was verdeelt onder twee bevolkingsgroepen waarvan de Siculi in het zuidoosten ( Val Di Noto) leefde en de Sicani in het noordwesten.
De Siculi kwamen als kolonisten uit de schoen van Italie en de Sicani van het Iberisch schiereiland.
Ze leefde in kleine gemeenschappen en de Siculi waren niet bestuurlijk georganiseerd terwijl de Sicani wel een min of meer bestuurlijk apparaat kende en zodoende een 'staat' vormde.
Over de bestuursvorm van de Sicani is weinig bekend omdat de Grieken hun cultuur groot en deels vernietigd hebben.
Toen de Grieken kwamen gingen de Siculi handel drijven en omdat de Grieken verder in hun ontwikkeling waren zijn de Siculi langzaam geassimileerd door de Grieken.
De Sicani wilden niet tot het Griekse rijk toetreden en werden door de Grieken verdreven met behulp van de Siculi die toch altijd al mot met elkaar hadden.
Het is de Grieken nooit echt gelukt om de Sicani van het eiland te gooien want die zochten steun in telkens weer andere bondgenootschappen.
Het artikel rept over opgravingen bij Bubbonia die 35 oude tombes aan het licht brachten met hun inhoud maar ik heb in een straal van dertig meter al honderd graven gezien...
Ook wordt er verteld over de nederzetting op de berg die door de grieken uitgebreid is en daarna ook nog deels gefortificeerd (Acropolis).
Men vermoed dat er nog veel meer onder het oppervlak ligt en dit wordt helaas bevestigd door de illegale opgravingen op de Necropolis.
Het opgravings gebied ligt in de provincie Caltanissetta en die staat helaas bekend om zijn slechte (lees;incompetente dus corrupte) bestuur.
Helaas gaan hier dus bewijzen van een oude beschaving teloor door toedoen van een beschaving die beter zou moeten weten.

Beduusd rijden we weer terug naar St.Michele de Ganzaria waar we afscheid nemen van Michele.
Omdat hij op zaterdag middag niet open is gaan we wat eten bij een restaurant hogerop en daar opper ik aan Tano om op de Monte Scala te gaan kijken bij de brandweermannen.


( Tomaatjes liggen te drogen in de zon )

Tano is er wel voor in en we rijden de berg op.
De Wethouder neef van Tano is met zijn mannen nog steeds op de berg en zitten wat te keuvelen als wij aan komen rijden.


( De Brandwachten en hun hangout )

Hier boven op de berg is het aangenaam koel onder de bomen en het uitzicht is vandaag helder en adembenemend.
Na een uurtje kletsen en een glaasje wijn met jonge peertjes nemen we afscheid waarbij we uitgenodigd worden om aanstaande maandag lamsvlees te komen eten mits wij het nagerecht meenemen.


( Uitzicht vanaf brandwacht )

Wij nemen de uitnodiging aan en rijden over de berg weer terug naar de weg waar we niet het asfalt naar St.Michele de Ganzaria kiezen maar de andere kant oprijden de landweg op.
Deze weg slingert zich over het zadel van de berg en is met onze gewone auto slechts langzaam te berijden.
We rijden langs graanvelden en door bossen en worden er helemaal stil van.


( Zwijgend genieten )

Boven onze hoofden zijn Bijeneters aan het jagen bij een open stuk waar korven staan en de kleur van hun veren zijn prachtig.
Er vliegen er wel dertig rond maar zodra we uitstappen voor een foto maken ze dat ze wegkomen en alarmeren elkaar met en schrille toon.
Langs de weg die zich vervolgd door het bos staan grote tanks met water voor het blussen en aan de weg zelf is duidelijk te zien dat hier goed onderhoud gepleegd wordt.
Nergens is de weg te slecht om onze toertochtje te frustreren en zelfs de watergangen langs de weg zijn van hun onkruid verlost.
We rijden een heel stuk door over de zadelrug en komen aan de andere kant van de berg in oog te staan met het schitterende uitzicht en zien Caltagirone in al zijn volle glorie voor ons.


( Caltagirone en de vallei )

Tano tuurt de horizon af en begint te vertellen waar wat ligt en waar er aan deze kant oude resten gevonden zijn.
We vervolgen onze weg en rijden vanaf dit punt langzaam naar beneden om op de provinciale weg te eindigen richting Caltagirone.
Dit is met recht een van de mooiste natuurgebieden die ik hier tot nu toe heb gezien en de berg wordt terecht beschermd.


( Sicilie...Bezoek dat eiland )

Friday, August 10, 2007

Sicilie Dag 23

Siracusa

Vanmorgen vroeg opgestaan om de bus naar Catania te pakken en de huurauto op te halen.
Onderweg rijden we door de vallei van Catania die zich uitstrekt in de driehoek van de Etna tot aan Catania en Caltagirone.
Dit is het gebied waar de beroemde rode sinaasappelen van Sicilie gekweekt worden en het landschap is er groen en weelderig.
Dat dit op biologische grond gebeurt is duidelijk te zien aan het onkruid wat zich onder de sinaasappelboompjes bevind waar de bevloeings installatie zit.
Het onkruid zorgt voor een biotoop waarin planteneters en vleeseters met elkaar wedijveren en zo blijft het boompje gevrijwaard van al te erge plagen.


( Sinaasappelen zover het oog reikt )

Bij de luchthaven waar we de auto ophalen is het retedruk.
Ze werken bij Europcar, Hertz en Avis met een nummertjes systeem en het staat er vol met gezinnen die zo te zien al uren aan het wachten zijn...
Zoniet bij de balie waar ik mijn auto gehuurd heb en ik hoef maar vijf minuten te wachten tot ik aan de beurt ben.
Snel worden de formaliteiten afgehandeld en ik besluit ter plekke om toch maar een volledige All Risk dekking te nemen voor tachtig euro meer.
Dat scheelt een hoop ellende en aangezien ik het rijgedrag van de Sicilianen een beetje bestudeerd heb is dit volgens Tano een verstandige keus.
De bestelde Nissan Micra blijkt een Nissan Note te worden omdat de Micraatjes verhuurd zijn en je dan direkt upgrade naar een klasse hoger.
Prima service dus en op het parkeerterrein blijkt dit de nieuwste auto uit hun Vloot met 9000km op de teller.
We nemen de kustweg naar Siracusa die angstaanjagend druk is en mijn vuurdoop inluid.
Mijn ogen doen overuren om alle chaos te ontwaren en ik moet een paar keer flink aan mijn stuur rukken om niet door een kamikaze motorist aangereden te worden.
Tano die naast mij zit trekt dan een wenkbrauw omhoog en geeft commentaar op het verkeer en mijn stuurmans kunsten.
Hier geldt de regel, wie lef toont krijgt voorrang en al snel krijg ik het spelletje door.

In Seracusa aangekomen leidt Tano mij door de stad naar het schiereiland Ortiga ondertussen links en rechts bezienswaardigheden aanwijzend.
Het kan me gestolen worden want ik concentreer mij intussen op de weg en probeer te achterhalen wanneer ik wel of geen voorrang heb.
Vlak bij het oude stadscentrum proberen we een parkeerplek te vinden want volgens de reisgids is dat op het schiereiland onmogelijk.
We zetten de auto aan de haven neer en lopen het schiereiland en de oude stad in.


( Vissersboot in haven Siracusa )

Siracusa is de stad van de oude Grieken en bevind zich op een cruciaal zuidelijk punt van Sicilie.
Omdat vanaf de omliggende bergen de vijand van verre gezien kon worden en de natuurlijke baai omringt is met riffen is het een perfecte plek voor een zeehaven in antieke tijden.
De stad is de hoofdstad van het Griekse tijdperk geweest omdat Athene economische macht had verloren.
Ook daarvoor was het als handelshaven al zeer belangrijk omdat Sicilie de graanschuur en olijfolie producent was van de pre Griekse beschaving.
Gek genoeg telt de stad nu nog maar honderdvijfentwintig duizend inwoners waar het in Griekse tijden één miljoen inwoners had.
Dit is duidelijk te zien op Google Earth waar het oppervlak van Griekse opgravingen ver buiten de huidige stadsgrenzen rijkt.

Syracusea werd in 734 v.Chr. gesticht door Grieken uit Corinthe, nadat ze de Siculi (oorspronkelijke inwoners van Sicilie) verdreven hadden van het eilandje Ortigia.
Ze bouwden bruggen tussen het eilandje en de vaste wal en zo ontstond Syracusea wat zich al snel uitbreide het binnenland in.
Tijdens het Griekse bewind was Siracusa het toneel van vele machtswisselingen tussen tirannen (=alleen heerser) en democraten waar een eind aan kwam toen de Romeinen de stad veroverde in 212 v.Chr. na een belegering van twee jaar.
Gedurende het beleg speelde de wis en natuurkundige Archimedes een grote rol door het uitvinden van vernuftige verdedigings wapens zoals brandspiegels en werpmachines.
Hij werd gedood door een romeinse soldaat tijdens de plundering van de stad toen hij op het strand wiskundige formules in het zand aan het schrijven was.
Zijn laatste woorden waren; 'Noli turbare circulos meos!' (breng mijn cirkels niet in de war!)
Het verhaal gaat dat Jezus na zijn 'dood' in Siracusa aankwam en vanuit daar via Palermo naar Zuid-Frankrijk is gegaan.
Wel is zeker dat de apostel Paulus drie dagen in Siracusa heeft doorgebracht in het jaar 61 toen hij van Malta op weg was naar Rome.(Handelingen 28,12)
In 535 veroverde de Byzantijnen (grieks orthodoxen) het eiland en maakte Syracuse kortstondig tot hoofdstad.
De Arabieren belegerde in 878 de stad om het daarna leeg te plunderen van zijn byzantijnse schatten.
Onder de overheersing van de Noormannen kreeg Palermo een bevoorrechte positie en stelde de stad weinig meer voor en woonde de mensen alleen nog maar op het schiereiland Ortiga.
Na de aardbeving van 1693 was de stad volledig verwoest en begon de wederopbouw in barokke stijl.

Tano en ik lopen via de havenkant naar de bronnen van Aretusa en deze bronnen die vlak bij zee ontspringen waren de enige manier voor de Siracusanen om zoet water te bemachtigen tijdens de belegeringen.


( de bronnen van Aretusa )

Het zoete water komt hier spontaan uit de grond zetten en stroomt direkt de zee in.
In de zoet waterpoel leven veel Karper vissen en hier komt ook de Papyrus plant voor.
Op de scheiding van de zee is een aparte biotoop ontstaan die allerlei levensvormen behelst die in brak water leven.
Via wat omzwervingen door smalle straatjes en mooie piazza's komen we uit bij de Dom, het eigenlijke doel van ons bezoek.

De dom is gebouwd op de fundamenten van de oude Griekse tempel van Athene en de bouwers hebben niet alleen de fundering van de tempel gebruikt maar ook de Dorintische zuilen die nog overeind stonden.


( Binnen )

( en Buiten )

De Dorintische tempel is in 480 v.Chr.gebouwd als eerbetoon aan de overwinning op de Carthagers en duizend jaar later maakte bischop Zosimus er een kerk van.
De Noormannen veranderde en verfraaide de kathedraal en na de grote aarbeving is het huidige barokke uiterlijk opgetrokken.


( De voorkant )

In en buiten de kerk is nog duidelijk te zien waar de Dorintische zuilen staan en hoe groot de oorspronkelijke tempel geweest moet zijn.


( De dom van opzij, duidelijk zijn de Dorintische zuilen zichtbaar en de Byzanthijnse boogjes er boven )

Binnen is het erg warm en grappig om te zien hoe verschillende bouwstijlen door de eeuwen heen gebruikt zijn.
Negentien zuilen zijn in de binnenkant nog te zien en de tussenruimte bovenin is dichtgestuckt om zo arcades te vormen.


( Verschuiving van de kolommen door aardbevingen )

De scheve positie van sommige zuilen is het gevolg van aardbevingen en als je langs de zuilen kijkt kan je zien dat ze niet recht staan maar in een lichte bolling.


( Zicht op zuid gallerij met kapellen )

De zuidkant bevat enkele kapellen in Katholieke stijl terwijl de noordkant Byzantijns is.
Al met al spreekt de kerk zeer tot de verbeelding en de voorgevel is prachtig gerestaureerd.
We gaan wat drinken op een plein tegen over de oude tempel van Apollo waar nog wat zuilen van overeind staan alsmede een muur van een kerk - moskee die hier later neergezet is.


(De Tempel van Apollo met muur resten van kerk )

Eigenlijk was het idee om door te rijden naar Ragusa Ibla om de oude stad te gaan bekijken maar Tano en ik zijn (barok) moe en houden het verder voor gezien.


( Bizniz is slow today... )

Thursday, August 9, 2007

Sicilie Dag 22

Naar het Strand.

Vanmiddag is een perfecte middag om het strand weer eens met ons bezoek te vereren.
In Tano's wagen rijden we naar Maconi en komen van een koude kermis thuis.
Het waait zodanig op het strand dat onze enkels gezandstraald worden en de branding is behoorlijk onstuimig.


( Gezandstraald worden )

Omdat het zand vanaf het strand zeer geleidelijk de zee in loopt is de branding hoog en staat er een verradelijke onderstroom.
Als je tot je middel in het water staat moet je jezelf echt schrap zetten om niet meegezogen te worden.
De golven zijn meer dan anderhalf meter hoog en dus spectaculair om in te duiken als ze breken.
Dikke pret dus...


( Vet! )

Het wordt de beste (en eerste) workout van de vakantie want na een half uur plonsen zijn Tano en ik doodop en houden het verder voor gezien.
Onze strandstoelen en tassen zijn ondertussen half bedolven onder het zand en we besluiten om weer naar Caltagirone terug te rijden.
Omdat we toch wat afleiding zoeken gaan we s'avonds eten bij neef Michele in St. Michele die ons verrast met kwartels van de grill die heerlijk smaken.
Tano legt Michele nogmaals uit wat voor potentie zijn restaurant heeft en dat de subsidie die hij voor de uitbreiding naar hotel kan krijgen geheel in zijn eigen hand ligt en het schijnt eindelijk tot hem door te dringen wat Tano hem verteld.


( Uitzicht vanaf terras restaurant )

We maken nog een afspraak om de verborgen graven van Bobonia te gaan bekijken en hij zal ons er zaterdag over terugbellen.

Wednesday, August 8, 2007

Sicilie Dag 21

Va Fan ...!

Vandaag zou ik een huurauto ophalen bij Eurocar in Catania.
Zou, inderdaad want toen ik gisteren de voucher uit ging printen kwam ik iets geks tegen.
De uitgeprinte datum gaf 08-08-08 aan terwijl het toch echt nog 2007 is of heb ik soms een jaar met mijn ogen dicht rondgelopen.
Een telefoontje gaf aan dat ik naar alle waarschijnlijkheid heb zitten slapen toen ik de datum invulde op het internet.
En ik was al zo blij dat ze nog een auto hadden in deze drukke periode...Ja, vind je het gek...volgend jaar!
Het had zo mooi kunnen zijn, Enrico vertrekt vandaag naar Milano om morgen door te reizen naar Brazilie alwaar hij vakantie gaat vieren.
Voor mij dus de gelegenheid om mee te gaan naar Catania en de auto op te halen.
Dan maar mijn tijd voldoen met het zoeken naar een andere auto op het internet waar je eerst langs de grote jongens surft om al snel in de schimmige regionen van de kleinere verhuurbedrijven te komen.



Ik vind een Nissan Micra vanaf vrijdag voor een schappelijk bedrag bij E@sycar en boek hem terstond.
De terugbreng datum van 15 augustus is cruciaal voor ons want Tano vliegt mee met mij om zaken af te handelen in Nederland en de 15e is hier een nationale feestdag waarop er geen bussen rijden en het hele land plat ligt.
Ook vrienden en kennissen zullen op die dag niet zo geneigd zijn om "effe" naar Catania op en neer te rijden.
Een Nissan Micra volstaat dus prima voor korte toertochtjes door de omgeving.
Verder weinig gedaan vandaag...

Tuesday, August 7, 2007

Sicilie Dag 20

Sicilianissimo!

Waarschuwing; Het onderstaande artikel bevat kwetsend en onbeschoft taalgebruik.
Een ieder die hier niet mee geconfronteerd wenst te worden raad ik aan het artikel niet te lezen.


( Sexytime )

De eerste woorden italiaans die ik opgevangen heb zijn verre van beleefd en dan heb ik het over de scheldwoorden die elke taal zich eigen maakt.
Een veel gehoorde uitdrukking is; "Minghia" ( spreek uit als: Minkjah ) wat letterlijk vertaald "Lul" betekent.
Het is de Siciliaanse equivalent van het Franse "Putain" (Hoer) wat te pas en te onpas in een zin kan worden geplaatst om uitdrukking, verbazing of bevestiging aan de zin te geven.
Het behoort tot de boerse taal die vanuit Sicilie het italiaanse vasteland heeft bereikt en door de Italianen gretig is overgenomen.
Een tweede zo niet grovere uitdrukking is; Va Fan Culo ( spreek uit als: Vaa Fang Culo ) wat letterlijk vertaald "Krijg Jij In De Reet" betekent wat wij Nederlanders als "Lik Mijn Reet" kennen.
Waar dit scheldwoord voor dient hoef ik denk ik niet uit te leggen.
Het wordt ook in zinnen gebruikt om verbazing uit te drukken waarbij het woord "Culo" beleefdheidshalve achterwege gelaten wordt.
Naast het verbale geweld wat wordt gebezigt is een expressie met handgebaren een effectieve manier om je ongenoegen te laten blijken.
Kennen we in Nederland de opgestoken middelvinger als grof beledigende handgebaar (wat wij van de angelsaksen hebben overgenomen en "Fuck You" betekent),hier gebruiken ze de opgestoken wijsvinger en pink als ultieme belediging.
Waar hardrockers in het westen dit zien als symbool om de "duivelse" rockmuziek te aanbidden is het voor de italiaan het ergste wat hem kan overkomen.
De boodschapper geeft er mee aan dat hij het met je vrouw heeft gedaan en dat zij het nog lekker vond ook..!
Erger kan niet in de ogen van een Italiaan.
Dit was de cursus: hoe krijg ik een Italiaan op de kast.


( Lijdzaam toekijken is wat nog rest... )

Door naar het onderwerp, verkeer...
Er zijn twee soorten italiaanse bestuurders, diegene die bang zijn en diegene die denken dat de straat een circuit is waar je mag doen wat je wil.
De bange bestuurders hebben de neiging om alles als een bedreiging (uiteraard) te zien en rijden het liefst op de vluchtstrook.
Meestal kiezen ze voor een plaatsje half op de vluchtsrook wat de andere categorie bestuurders de bevestiging geeft dat ze er roekeloos lang kunnen scheuren.
Bij een inhaal maneuvre op een provinciale weg is het verkeer voor je net zo belangrijk als het verkeer achter je.
Het kan wel eens zo zijn dat jij op dat moment wordt ingehaald of dat een tegenligger gaat inhalen ook al kan dat niet.
vooral motorrijders hebben de neiging om elk gaatje te pakken wat ze zien.
Als je dus op de weg achter een bange bestuurder zit die met zijn rechterwiel niet op de weg durft kan het zo zijn dat een tegemoet komende motor of auto dit als een uitdaging ziet en het gat direkt claimt als zijn stukje weg om in te halen.
Het nadeel van bange rijders is dat ze het liefst tien kilometer onder de maximum snelheid rijden want in hun ogen is dat veiliger.
Dit weggedag veroorzaakt een harmonica effect wat extra gevaarlijk wordt als twee bange rijders elkaar tegemoet rijden en zo'n groot gat in het midden creeren dat het overige verkeer er bruusk gebruik van maakt en massaal in gaat halen van beide kanten.
De bange weggebruiker wordt door dit soort inhaalmaneuvres die vaak maar net goed aflopen alleen maar bevestigd in zijn idee dat iedereen hem dood wil rijden en zal zich nog schichtiger gaan gedragen op de weg.
Ook richting aangeven is aan de italiaanse automobilist niet toevertrouwt.
Het plotseling op je rem gaan staan en rechts af schieten is een veel voorkomend fenomeen maar voor links af maakt de italiaan een uitzondering wat de inhalers weer aangenaam kan verrassen.
Het van een afrit de weg op rijden is volgens de italianen een kwestie van je auto al half op de weg zetten en dan pas kijken of je er door kan...
Als de tegenpartij op de weg vaart verminderd omdat ze er niet langs durven of kunnen heb je gewonnen en zet je door.
De op de weg rijdende partij doet er dus goed aan om meteen te beginnen met toeteren zodra ze de neus van een auto zien.
Als de auto toch doorzet is het geven van een lichtsignaal nog te overwegen maar hard remmen een stuk veiliger.
De gemiddelde italiaanse automobilist gebruikt zijn spiegels niet of nauwelijks behalve om in te klappen als hij zijn auto parkeert.


( Spiegeltje - Spiegeltje parkeren )

Dit parkeren gebeurt het liefst op twee parkeerplaatsen tegelijk of dwars er op als er genoeg ruimte is.
Dat de volgende parkeerder hierdoor geen plaats meer heeft zal ze worst wezen zodat die kiest voor de strategie van blokkeren.
Oftewel je auto zo neerzetten dat er niemand meer in of uit kan wat een Symphonia Orchestra di Automobilista veroorzaakt.
Parkeerwachten in de stad hebben een andere strategie, bij een dubbelgeparkeerde auto wordt er eerst duidelijk op een fluitje geblazen om aan te geven dat hier een overtreding wordt begaan.
Als er binnen twee minuten niemand komt wordt de fluit weer gehanteerd.
Als ook dit niets oplevert wordt het bonnenboekje gepakt waarbij er altijd wel iemand aan komt lopen die weet van wie die auto is en hem gaat zoeken.
De parkeerwacht blijft geduldig bij de auto en als de persoon echt niet verschijnt zit er niets anders op dan de bon uit te schrijven met in het achterhoofd de vervelende gedachte dat de beboete persoon over tien minuten bij hem of erger, zijn baas komt klagen over zoveel ongelijkheid.
Een favoriete bezigheid is om te gaan wandelen met je auto.
In een traag tempo wordt er voorbij terrasjes gecruised waarbij het gebruikelijk is om hier en daar te stoppen om wat met kennissen op dat terras te praten wat weer een toeterconcert tot gevolg heeft.
Op een terras gaan zitten aan de weg is dus geen aangename bezigheid aangezien je vergast wordt door de auto's en horendol wordt van het getoeter...
Natuurlijk ben ik hier een heerlijk potje aan het generaliseren geslagen en zijn niet alle italianen zo.
Het merendeel van de bevolking hier ergert zich ook mateloos aan het gedrag van enkelen.

Ach... Wij Nederlanders zullen in de ogen van de italianen ook wel rare gewoontes hebben die door een minderheid van onze bevolking veroorzaakt wordt.

Monday, August 6, 2007

Sicilie Dag 19

De Geesten van Akrai

Nadat we gisteravond Enrico enthousiast gemaakt hebben met verhalen uit Morgantina willen we vandaag naar de opgravingen van Akrai.
Maar eerst gaan we de moeder van Enrico wegbrengen om daarna door te rijden naar een Carozeria garage waar de Ford Fiesta staat van het onfortuinlijke ongeluk.
De eigenaar van de Ford is er ook om met Enrico allerlei paperassen in te vullen voor de verzekering.
Tano en de monteur buigen zich intussen over de achterbumper en komen tot de ontdekking dat de schade aanzienlijk is.
Het invullen van de papieren duurt erg lang en anderhalf uur later rijden we richting Grammichele om via de bergweg naar Palazzolo Acréide te gaan.
Vlak voor Buscemi bevindt zich een windmolen park op de vlakke bergrug wat het landschap enigzins ontsiert en zelfs vanuit Caltagirone te zien is.
Hierachter rijden we de bossen in die uit pijnbomen bestaat wat het orginele boslandschap van sicilie vormt.
In de tijd van Mussolini zijn veel bossen aangeplant met eucalyptus bomen maar dit bleek een vergissing want deze boomsoort put de bodem uit en hoort hier eigenlijk niet thuis.


( Uitzicht op heuvelrug met windmolens )

Akrai was de eerste kolonie van Syracuse en een militair bolwerk.
De stad bloeide rond dezelfde tijd als Morgantina (300v.Chr.) en verviel onder de romeinen.
In de vierde eeuw na Christus bloeide het weer op als christelijke gemeente om vervolgens door de arabieren verwoest te worden.
Het opgravings terrein bevind zich boven de stad Palazzolo Acréide waar we doorheen moeten om het te bereiken.
In Palazzolo Acréide staan veel mooie kerken en gebouwen die na de grote aardbeving in 1693 zijn opgebouwt wat aangeeft dat de streek erg rijk was voor die tijd.
Wij rijden door want de zon duikt al aardig richting de aarde en bij Akrai aangekomen horen we dat ze over een half uur sluiten.
Het eerste wat we zien als we het terrein oplopen is het theater met de resten van het toneel waarin mansgrote gaten zitten.
De romeinen hebben er na het vertrek van de grieken een toneel huis neergezet en we speculeren over de functie van de gaten in de vloer.
Misschien diende die als offerputten of was het een oude vorm van verwarming?,we weten het niet.
Opvallend detail aan het theater is dat de stenen waar de mensen opzaten aan de achterkant dieper uitgehakt zijn zodat de voeten van degene die achter je zit niet tegen je kont aankomen.


( Het theater van Akrai )

Links van het theater is een diepe kloof waaruit de grieken de stenen delfde voor de bouw van het stadje.
In latere (christelijke) tijd werd deze kloof gebruikt voor begravenissen en we lopen erin om een van de vele catacombes te bezichtigen.


( De voormalige steengroeve )

Het valt ons op dat de uitgehakte catacombe erg groot moet zijn want het geluid draagt ver in de nauwe gangetjes die vol rechthoekig uitgehakte gaten zitten.
Verder is het er onverlicht zodat we met onze camera's proberen te zien hoe groot de grot eigenlijk is.
In een andere catacombe maak ik een foto van Tano en Enrico waar een vreemde waas over zit.
Aangezien het niet vochtig is in de graftombes en het licht van buiten niet sterk is dit vreemd.


( De foto met de geest verschijning )

Ook Tano heeft moeite om de foto's die hij maakt te beoordelen op scherpte en het lijkt wel of er een mist boven de graven ligt.
Ik speculeer dat dit geesten zijn en dat we hun rust verstoren wat Tano en Enrico lacherig maakt en als een stel kinderen beginnen ze spookgeluiden te maken.
We lopen de kloof uit en gaan aan de andere kant van het theater kijken waar resten van huizen zijn en maken nog wat foto's van de ondergaande zon.


( De Zon verschuilt zich )

Onze tijd is om en we moeten naar buiten waar we de conclusie trekken dat het terrein van Morgantina mooier is en veel groter.
We rijden Palazzolo Acréide in en stuiten vlak bij een van de centrale pleinen op een wegversperring wat ons omleid naar de uitgang van de stad.
Wij proberen een parkeer plaatsje te vinden vlak bij het plein en na wat omzwervingen hebben we geluk.
Op het Piazza Del Popolo is het druk en lopen tal van mensen te flaneren door de straat die afgezet is.


( San Sebastiano )

Hier staat de barok kerk San Sebastiano uit de 18e eeuw met een rijk bewerkte gevel en brede toegangs trap.
Er schuin naast staat het Stadhuis uit 1808 wat net gerestaureerd is en duidelijk opvalt door zijn schone gevel.
De rest van de gebouwen en vooral de kerk doet groezelig zwart aan en Tano legt uit dat de steensoort vatbaar is voor een schimmelsoort die zich in de steen vreet.
In de afgezette straat bevind zich een siciliaanse bar in Liberty stijl neigend naar Neo-Gotisch en we complimenteren de eigenaresse met haar mooie zaak.


( De Bar in Neo-Gotische stijl )

Tijd voor een aperetivo en hierbij serveren ze automatisch een bord met kleine lekkere hapjes en die gaan er bij ons wel in.
Na nog wat rondgelopen te hebben stuiten we op een restaurant waar een heerlijke geur uit komt en dit wakkert onze eetlust nog verder aan zodat we besluiten hier te gaan eten.


( Stadhuis van Acréide )

Rond een uur of half twaalf rijden we terug en onderweg mist Enrico een afslag in een stadje en we rijden een dal in met veel haarspeld bochten en weinig bebouwing.
We zijn duidelijk verdwaald en Enrico weigert om te draaien om de juiste weg te vinden.
Na drie kwartier komen we bij het volgende plaatsje waar Enrico en Tano zich buigen over de richtings aanwijzingen en kibbelen over de te nemen route.
Tano wint de discussie zodat we een half uur later alsnog de oprit van de snelweg vinden en de juiste richting op gaan.
Thuis aangekomen bekijken we de foto's van Akrai en komen tot de conclusie dat er wel degelijk vreemde verschijningen op een paar foto's staan...


( Een onverklaarbare mist boven de graven )


( Ook deze foto is boven de graven en rechts onder onscherp... )

Sunday, August 5, 2007

Sicilie Dag 18

Villa Schandalig versus Morgantina

Vandaag rijden Tano en ik naar Piazza Armerina om de mozaieken van Villa Casale te bewonderen.
Althans, Ik ga ze bekijken terwijl Tano buiten blijft.
Hij is hier al tientallen keren geweest en vind het gewoon niet bijzonder meer wat ik me kan voorstellen.
Bij de Villa aangekomen worden we tegengehouden door een man die ons een euro voor het parkeren aftroggelt terwijl we de auto gewoon langs de weg moeten zetten.
Tano wordt boos en vind het onzin dat je op een openbare (lees;provinciale) weg moet betalen voor iets wat gratis is.
Hij rijdt door en doet zijn beklag bij een geuniformeerd iemand die er prompt op af gaat nadat Tano hem wijs maakt dat ik journalist ben.
De weg is hier geblokkeerd en we kunnen gelukkig op de weg een parkeerplaatsje vinden vlak bij de dranghekken.
We worden door de bewakers omgeleid via een leeg parkeer terrein wat halfvol staat met tenten die snuisterijen verkopen.
Als ik tegen Tano opper dat dit eigenlijk een parkeerterrein is wat oneigenlijk gebruikt wordt bromt hij dat de lokale maffia het hier voor het zeggen heeft.
Nu begrijp ik waarom Tano geen zin had om hier naartoe te gaan.
De Villa die Unesco beschermd is wordt door corrupte maffiosi beheert en iedereen probeert een graantje mee te pikken van de drommen toeristen die hier komen.
Het lijkt Egypte wel en je struikelt er over de commercieele stalletjes die de grootst mogelijke rotzooi verkopen.
Bij de toegang koop ik een kaartje en spreek af met Tano waar we elkaar weer ontmoeten.
Hij gaat naar een terrasje en ik ga de Villa bekijken.

 
( De buitenkant )

Villa Casale is een laat Romeinse villa (4e eeuw n.Chr.) die vanwege zijn oppervlak (ca. 4000m2) aan vloermozaiken zijn gelijke in de wereld niet kent.
In veertig grote en kleine kamers zijn de vloeren fraai bewerkt met mozaiken die waarschijnlijk uit een atelier in Noord-Afrika komen.

 
( De vrouw des huizes met haar kinderen, slaven dragen de toilet spullen en handdoeken )

De mozaiken in de villa doen op het eerste gezicht wat flets aan maar zijn prachtig gemaakt en goed bewaard gebleven.
Hier en daar zijn wel stukken met papier overgeplakt waarschijnlijk om te voorkomen dat ze los laten.

 
( jachttafereel met in het midden offerplaats )

De hele villa doet door zijn loopbruggen en glazen overkapping nogal rommelig aan en het is moeilijk een totale indruk te krijgen.
Gelukkig is het bewolkt want in de zomer is het binnen vaak om te stikken zo heet en wordt een bezoek daarom afgeraden.

 
( Detail jachttafereel )

De wandelgang van 64 meter die de gastenkamers van de prive vertrekken scheidt is bedekt met jachttaferelen en bijzonder fraai.


( Afrikaanse dame met slagtand van olifant en de feniks die uit zijn eigen as herrijst )

Ook het mozaik van de tien bikini meisjes die met verschillende spelen bezig zijn is prachtig al lees ik in de reisgids dat dit een vloer is uit een latere periode.


( Bikini meisjes )

Mijn camera doet zijn best om foto's te schieten en na anderhalf uur heb ik het wel gezien.
Je kan hier uren rondhangen om alle details te zien maar ik heb met Tano afgesproken om ook nog naar Morgantina te gaan waar hij voor afgelopen woensdag nog nooit was geweest.
Ik tref Tano aan op het terras vlak bij de ingang en hij heeft een brede grijns op zijn gezicht.
Hij vertelt mij dat toen hij hier anderhalf uur geleden kwam het een zooitje was.
Er zat niemand op het terras want de tafels waren niet afgeruimd en er lag overal vuil op de grond.
Wespen en vliegen deden hun best om wat zoetigheid uit blikjes te halen en de tegen de containers achterin lag allerlei vuil.
Tano is eerst naar binnen gegaan om zijn beklag te doen en heeft vervolgens zijn camera gepakt om foto's van de tafels en containers te gaan maken.


( De foto van de 'inspecteur' )

Binnen vijf minuten kwamen er drie barmedewerksters naar buiten die de tafels begonnen schoon te maken en het vuil bij de containers weg te ruimen.
Tano speculeerde er op dat ze dachten dat hij een inspecteur van Unesco was en dat hielp klaarblijkelijk.
Nu is het weer schoon en zijn zes tafels bezet met toeristen die wat uitpuffen en een drankje nuttigen.
Trots laat hij me de foto's zien van wat hij aantrof.
We lopen naar de auto terug en Tano gaat zijn rol als inspecteur van Unesco nu serieus nemen en klaagt bij iedereen die hier maar wat te betekenen heeft over de wantoestanden die hij ziet.
Voor we instappen wordt de auto nog even aan een inspectie onderworpen want je weet maar nooit...

We rijden in een half uurtje naar Aidone waar we op zoek gaan naar het museum wat zich in het kleine stadje moeilijk vinden laat.
We besluiten het te vragen en een local wijst ons de weg en raad ons tevens af om er heen te gaan want het is volgens hem zonde van je tijd.
Ok,dan maar naar het opgravingsterrein zelf en door smalle steile staatjes rijden we naar beneden waar de toegangsweg is.
Deze toegangsweg is met kinderkopjes uitgevoerd en loopt door de heuvels in ongeveer anderhalve kilometer naar de ingang.


( Beeldig landschap vanaf toegangs weg )


Langs de weg staan eeuwen oude olijf en pijnbomen wat je een indruk van een oud grieks landschap geeft en het doet veel vriendelijker aan dan het asfalt bij Villa Casale.
Vlak bij de ingang is een restaurant en hier parkeren we de auto en gaan we eerst wat eten.
We nemen een Rustico voorgerecht wat uit verschillende hapjes bestaat met wijn en water, koffie met limoncello toe en lopen een uur later tien euro de man lichter naar de ingang van het opgravingsterrein.
Kijk, zo kan het ook, bij de ingang hoeven we niet te betalen want vandaag is het zondag en voeren de inwoners van Aidone een rollenspel uit waarin ze ook hun kinderen betrekken.


( Socrates en zijn leerlingen )

Tano en ik gaan eerst de heuvel op achter het terrein om de huizen van de grieken te bewonderen en we zijn verbaast over de grootte van het terrein.
Volgens Tano is het groter dan Pompei waar door het plotselinge uitbarsten van de Vesuvius meer bewaard is gebleven maar wat kwa oppervlak kleiner is.
Ook het feit dat hier een theater is met zitplaatsen voor duizend mensen doet vermoeden dat de stad zeer welvarend en groter was dan wat nu opgegraven is.
Boven op de heuvel lopen twee carabinieri waar Tano een praatje mee aanknoopt en zij vertellen ons dat dit nog maar het topje van de ijsberg is.
De oudste van het stel is ook een geschiedenis liefhebber en verteld ons dat het museum wat wij overgeslagen hebben zeer de moeite waard is.
Een half jaar geleden hebben ze een grafrovers bende van zes mannen opgepakt die tot hun spijt een week later alweer in de stad rondliepen.
Nu zijn er plannen om het politiebureau in Aidone waartoe zij behoren af te schaffen...
Als dat zover komt hebben de grafrovers vrijspel en wordt het terrein leeggeroofd.
Er loopt nog een onderzoek naar de Venus van Morgantina wat opgedoken is in het Paul Getty museum in de Los Angeles (V.S.) en wat van hier geroofd is.
De directrice van het Paul Getty museum staat intussen onder verdenking van heling en de regering Prodi doet er nu alles aan om het beeld weer terug te krijgen in Italie.(lees;Rome)
De inwoners van Aidone willen het beeld weer op zijn oorspronkelijke plek hebben op het terrein of tenminste in het museum van Aidone en hebben vandaag als protest dag georganiseerd.
Het beeld bestaat uit een marmeren hoofd, arm en voet en het lichaam wat is gemaakt van een zachtere steensoort want ook in de tijd van de oude grieken was marmer erg duur.
Ook een beeld wat zich in het Louvre bevind is vermoedelijk afkomstig van Morgantina.
Als we de heuvel weer aflopen gaat het rollenspel net beginnen en wordt een jongeling gehuldigd die een griekse spel heeft gewonnen en de spreker steekt de draak met de huidige president van Sicilie tot groot vermaak van het publiek.
Bij de huldiging kijken de senatoren tevreden toe hoe prachtige meisjes een vreugde dans doen om de jongeling en de hele stoet daalt af naar het marktplein waar de volgende scene is geplanned.


( De senaat kijkt tevreden toe )

Tussen de spelers door loopt een regisseur die niet verkleed is maar wel uit alle macht probeert de scenes aan elkaar te breien wat een hilarisch toneelstuk op zichzelf is.
Tano en ik vermaken ons kostelijk om de man die het hele terrein afrent om zijn acteurs op de goede plaats te krijgen en steeds paniekeriger wordt.
Wij gaan intussen kijken bij de trappen waar vroeger de volksvergaderingen waren en lopen door richting theater.
Achter dit theater bevind zich de resten van een heiligdom voor Demeter en Phersephone en is de vermoedelijke tempel van de Venus van Morgantina geweest want hier is een replica van het beeld neergezet waar vijf mooie meisjes wachten.
Tano is direkt gecharmeerd door de schoonheden en vraagt hun of hij ze mag fotograferen.
Hij overspoeld ze met complimentjes en ze beginnen te stralen in hun rol.


( De Meisjes van Venus )

De stoet spelers is intussen bij de volksvergadering aangekomen en de trappen zijn gevuld met senatoren en publiek.
Er wordt een voorstel gedaan door de (waarschijnlijk) hoogste senator wat een luid protest van een van de andere senatoren oplevert.
De protesterende senator wordt gearresteerd en voor de hoogste senator geleid alwaar hij zij borstkas ontbloot en zijn leven aanbied.


( Het debat loopt hoog op )

Tano vertaald het een en ander en verteld dat de grieken de keus hadden door te vechten tegen de romeinen of zich er aan over te geven en de romeinen te tolereren.
Voor het laatste wordt gekozen en de romeinen eisen dat er in de griekse stad een romeinse tempel wordt opgericht.


( Een fraai overzicht over de volksvergadering met links het theater, de groene heuvel achterop bevat nog veel verrassingen )

Na dit besluit vertrekt de hele meute onder zang en dans naar het heiligdom waar een romeinse tempel wordt ingewijd.


( Griekse mozaieken )

Wij zijn intussen moe en houden het voor gezien.
We lopen de heuvel aan de andere kant op waar we de twee Carabinieri weer ontmoeten en Tano begint weer een gespekje.
Ik loop intussen door om nog wat mozaieken te bekijken en als Tano zich bij mij voegt glunderd hij.
Hij verteld wat hij van de politiemannen heeft gehoord dat er achter een andere heuvel nog veel meer resten zijn gevonden en dat dit uiterst geheim is want de opgravingen zijn nog in volle gang.
De resten van een vermoedelijk Acropolis (=citadel) zijn daar gevonden wat betekent dat Morgantina van grote betekenis moet zijn geweest voor die tijd.
Als dit zo is zou Morgantina wel eens uit kunnen groeien tot een van de belangrijkere toeristische griekse steden van Sicilie.

Posted by Picasa