Sicilie Dag 14

Een Grieks Drama

Morgantina is een griekse stad die op een oude nederzetting van de Siculi (12e eeuw v.Chr.) is gebouwd en stamt uit de achtste eeuw voor Christus.
Het beleefde haar bloei rond de vierde eeuw v.Chr. en verviel tijdens de Punische oorlog van 200 v.Chr.aan de romeinen waarna het snel bergafwaarts ging met de stad.
Het heeft een grieks theater uit ca.250 v.Chr. waar vanavond een grieks drama opgevoerd wordt.

 
( Entree bij Morgantina )

Het verhaal gaat over Fedra die de vrouw van een (halfgod) koning is en stiefmoeder van de prins.
Fedra is verliefd op de prins en probeert hem te verleiden maar de prins is trouw aan zijn vader en slaat haar advances op ruwe wijze af.
Als de koning terugkomt van de dood wordt hij geconfronteerd met het valse bedrog van zijn vrouw en roept de goden aan om zijn zoon te doden.
Na de dood van de prins biecht de stiefmoeder op dat de prins niet voor haar advances is gezwicht en slaat de hand aan haarzelf.
De koning wordt overmand door verdriet en pleegt ook zelfmoord.


( De spanning loopt op bij Fedra )

Aangezien de italiaanse taal niet aan mij is besteed let ik tijdens het toneelspel vooral op de expressie van de acteurs die buitengewoon goed is.
De hoofdrollen worden gespeeld door Roberto Alpi (koning) en Paola Pitagora (stiefmoeder) waar bij gezegt mag worden dat Paola Pitagora in Italie zeer beroemd is.
Tano is in de hemel want hij was als jongetje verliefd op haar en moest door zijn moeder met harde hand tot de orde geroepen worden.
We zijn na afloop verbaast over de grootte van het opgravings terrein en besluiten om deze oude stad nog eens bij daglicht te bezoeken.

 
( Het Theater na afloop van het drama )

Met een stel kennissen gaan we vlak bij het opgravings terrein eten en ik ontmoet Roberta die goed engels spreekt en we kletsen wat na over het stuk en de betekenis in de hedendaagse tijd.
De regisseur had er een modern tintje aangegeven door de allerlaatste scene waarin de koning zelfmoord pleegt uit te laten voeren met een pistool wat het hele stuk in de huidige tijd trok.
Intussen komen de acteurs van het toneelstuk aan een tafel achter ons zitten om ook een maaltijd te nuttigen.
Tano zit intussen met zijn rug naar de acteurs grapjes te maken met een man die hoofdarts en direkteur van het ziekenhuis in Caltagirone is en een verre neef van hem blijkt te zijn.

 
( Oude Olijfboom op parkeerterrein )

Als we uitgegeten zijn en weg willen gaan heeft Tano pas door dat hij al een uur lang met zijn rug naar zijn idool uit zijn jeugd zit en slaat zicht op zijn kop dat hij haar niet eerder heeft opgemerkt.
Hij verteld haar het verhaal uit zijn jeugd en dat hij klappen van zijn moeder kreeg om zijn indolecente dwaasheid en zijn sluit Tano in de armen en geeft hem een paar dikke kussen.
Dit is de eerste keer dat ik Tano zie blozen als een puber en hij is niet meer weg te slaan bij haar.
De rest van de groep moet er hard om lachen en we bedanken de acteurs voor het mooie spel die avond.
Op de terugweg zit Tano zichzelf te verwijten dat hij haar niet eerder heeft gezien en Enrico en ik gieren het uit van het lachen.