Monday, July 3, 2006

Maleisie dag 3

Dag 3.
Vroeg opgestaan nadat ik nauwelijks geslapen heb door het lokale verkeer in Gemas en naar het station gegaan voor ontbijt.
Het ontbijt bestaat uit een stuk vettig papier waarin rijst met een visprutje zit wat best lekker smaakt en als lokaal lunch pakketje verkocht wordt.
De gearriveerde trein wordt door een oude diesel loc getrokken en de staat van de wagons is erbarmelijk en vies.
Na vijf minuten rijden vallen er al twee kantel ramen half open en later begrijp ik waarom.
Wat kakkerlakken scharrelen rond en ik krijg het idee dat dit niet bepaald een toeristisch tripje wordt.
Afijn,Ik heb besloten om voor 5 euro in 13 uur door Maleisiƫ te reizen dus ik moet niet zeuren...
Tegen het middaguur begint het kwik snel op te lopen naar 38 graden en de trein conducteur begint in de coupe de rest van de kantel ramen te openen waardoor de passagiers aan het raamkant vanaf nu met een raam tegen hun hoofdsteun zitten wat het comfort niet bevorderd.
Een vreemd constructie die ramen en ik denk dat dit niet de bedoeling kan zijn geweest van de ontwerpers van de trein.
Ik trek me terug in de restauratie wagon voor koffie en open schuiframen die een beter uitzicht bieden.
Intussen stoppen we geregeld bij kleine oude stationnetjes die dan weer erg vervallen of mooi gerestaureerd zijn.
Soms stoppen we ook in the middle of nowhere waar 10 bielzen en een kleine overdekte verhoging het station vormen.


( "Stationnetje" )

Als we stil staan blijkt hoe hoog de luchtvochtigheid is want ademen gaat zwaar en de temperatuur loopt snel op boven de 40 graden.
Iedere volgende stop wordt zo een kwelling vooral omdat we geregeld moeten wachten op een trein van de andere kant die passeren moet op dit verder enkele spoor.
Tot Kuala Lipis ben ik de enige toerist in de trein wat mij af en toe wat meewarige blikken van mede passagiers oplevert.
Een wat gezette Maleisiƫr van rond de 30 zit duidelijk om een praatje verlegen en al gauw keuvelen we over voetbal,politiek,zijn land,mijn land,andere landen,weer zijn land tot we na twee uur behoorlijk uitgeluld zijn.


( Wuf in de restauratie wagen )

Ik verwijder mij met het excuus dat ik het heet heb en moe ben en ga proberen wat te slapen in de coupe met de vage ramen waar mijn koffer nog staat.
Wuf (zo heet ie) achtervolgd mij als een hondje en ploft neer op een stoel schuin tegenover me om vervolgens om de 5 tot 10 minuten "Hot,Yes very hot" te zeggen.
In Kuala Lipis stappen twee westerse stellen in en ik hoop dat Wuf genoeg moed heeft om met hun een praatje aan te knopen.
Een stel komt uit Cornwall (GB) en ik maak kort kennis met Cris die samen met mij foto's staat te schieten uit de open wagon deur.
Vanuit het rijtuig lukt dat niet want de ramen zijn zo smerig dat je nauwelijks naar buiten kan kijken.
Later ontmoet ik ook zijn vrouw (vriendin?) die Tiffany heet.
Ze zijn op een wereldreis en in November naar Nieuw Zeeland vertrokken en reizen nu geleidelijk omhoog.
Ze hebben dezelfde plannen als ik om vanuit Kota Bahru naar de kust te gaan en daar de boot naar Perhentian Islands te nemen.
De trein hobbelt intussen flink door en de tussenstations worden er steeds minder.
Af en toe is het spoor zo slecht en rijd de trein zo hard dat ik de wagons voor ons wel 40 centimeter de lucht in zie schieten.
De herrie van klepperend metaal en rammelende wielen maakt een gesprek vaak ondoenlijk zodat ik maar weer bij mijn koffer ga zitten.
Twee stoelen voor me zit een klein meisje over haar rugleuning naar me te staren en glimlachen.
Ze is werkelijk een plaatje met haar gouden oor belletjes en ik probeer haar op de foto te zetten zonder te flitsen want ik wil haar gesluierde oma niet boos maken.
Helaas zijn alle foto's van haar bewogen.
In de wagon is te weinig licht en het wordt zowiezo al snel donker buiten wat een schitterend geheel met de omliggende bergen en de rivier vormt.
Het valt niet mee om uit de voort razende trein goede foto's te maken van de omgeving want de focus van mijn toestel heeft het te druk met meten en kan het niet bijbenen.
Vlak bij een brug lukt het toch en Chris is benieuwd naar het resultaat en wil graag een kopietje van mijn foto's en ik beloof ze op te sturen.


( ondergaande zon achter bewolking )

Kort daarop wordt het echt donker en ook in de trein.
Onze wagon en de restauratie zijn de enige met wat licht en de rest van de wagons zijn donker.
Met het vallen van de nacht worden de kakkerlakken steeds actiever en ik begin er ook steeds meer te zien.
Ze zijn maar 1 centimeter groot maar wel met velen.
Ik denk dat je als trein kakkerlak niet veel groter kan groeien dan 1cm want dan pas je niet meer tussen de metalen plinten en bedenk dat er zo een speciaal trein ras is ontstaan.
In de restauratie wagon zijn de meeste dus ik besluit het laatste uur van de reis maar te gaan staan.
Ik vraag aan Chris of hij al een hotel heeft in Kota bahru en hij zwaait de Lonely Planet open.
We besluiten een taxi te delen vanaf het station naar het hotel en (onder)vragen de chauffeur over veer tijden, taxikosten etc.
Hij beloofd ons de volgende dag op te halen en rekent iets meer dan we later in het hotellobby aangeplakt zien staan.
Ik vindt dat niet erg maar Chris en Tiffany wel want zij willen nog de rest van de "planet" zien.
Ha !.. Eindelijk een frisse douche maar als ik mij af wil drogen kan ik geen handdoek vinden.
Druipend in mijn blootje bel ik de receptie en een minuutje later heb ik een handdoek.
Terwijl ik mij begin af te drogen zie ik uit mijn linker ooghoek iets groots op de grond vallen en ik pak snel mijn bril.
Wow, dit is de grootste kakkerlak die ik ooit gezien heb!
Het monster is wel 5 centimeter groot en ik besluit dat de jacht is geopend.
Ik pak een flink stuk wc papier en ga hem te lijf.
Hij is me te snel af en na een minuutje jagen door de badkamer kruipt hij onder de rand van de nog open badkamer deur.
Ik geef het op want ik wil niet dat het beest in mijn slaapkamer terecht komt en ik de hele nacht achter een monster kakkerlak moet jagen.
Ik trek de badkamer deur gefrustreerd achter mij dicht en hoor een felle "knak"
Ik heb de kakkerlak geplet tussen de deur en de deurpost net onder de rand en triomfantelijk verwijder ik het nog naijlende kadaver en spoel het door de wc.
Ik ga wat eten bij een chinees om de hoek waar Chris en Tiffany ook zitten en we praten wat na over de afgelopen dag.
Als ik voor het slapen ga de badkamer inloop om mijn tanden te poetsen zit er weer een kakkerlak,dit keer een kleintje.
Ik moet er om lachen en laat hem met rust.