Sicilie Dag 26

Monte Scala

Een voordeel van het logeren bij een Siciliaan is dat je je nooit hoeft af te vragen waar je de beste spullen kan krijgen.
Al helemaal niet als die Siciliaan meer dan twintig jaar in Nederland heeft gewoond.
Met die gedachte in mijn achterhoofd rijden we naar een vriendin van Tano die een koffiebar heeft en "Dolce" verkoopt.
Haar vader is 87 en staat elke ochtend om half zes op om Cannoli te maken voor de halve stad.
Hij heeft met zijn recept verschillende prijzen gewonnen en uiteraard willen wij niet met zomaar wat gebakjes de berg op.
Met een mooie selectie zoete nagerechten rijden we Caltagirone uit richting St. Michele als we bemerken dat we eigenlijk veel te vroeg zijn.
We hadden om zeven uur afgesproken en het is net over zessen dus oppert Tano om de berg op te rijden in de verkeerde volgorde als dat we hem twee dagen geleden af zijn gereden.
Zo gezegd, zo gedaan en in een slakke gangetje tuffen we bergopwaarts met de ramen open en de radio uit.
Terwijl ik mijn ogen op de weg hou die hier en daar wat verraderlijk opstaande stenen heeft leunt Tano achterover en verteld dat hij hier vroeger veel ging wandelen.
Veel mensen kwamen hier trouwens wandelen maar doen dat tegenwoordig liever met de auto in de stad...


( Going up... )

Een geluk voor ons want we komen echt niemand tegen in dit prachtige natuurgebied.
Op de top aangekomen komen we bij een splitsing die er spannend uit ziet.
Op een houten bordje staat de naam Castellum en ik vraag me af of er een kasteel is.
Tano graaft diep in zijn geheugen en kan alleen verzinnen dat daar ooit een vrouw heeft gewoond op de top en dat haar huis zo heette.
En we besluiten de weg te nemen richting Castellum en komen via een bosweg bij een uitkijktoren waar een auto staat.
In de toren zit een brand wachter die ons als verzetje uitnodigt om boven te komen.
Hij zit hier de hele dag en waakt over de bossen die in deze periode nog steeds zeer vatbaar zijn voor brand.
Boven ons hoofd zijn de Bijeneters weer druk bezig om insecten te vangen en het bos is zwanger van gezoem.
Op de toren is het uitzicht fantastisch en kan je in de ondergaande zon duidelijk zien dat het vochtiger wordt door de waterdamp die uit het bos opstijgt.
We kletsen wat en de brand wacht verteld ons dat ze langzaam bezig zijn de gehaate Eucalyptus bomen van de berg te verwijderen.
Ze doen dat door de Eucalyptus bossen uit te dunnen, Pijnbomen te planten en als die groot genoeg zijn de rest van de Eucalyptus bomen te rooien.
Het is een moeizaam proces want een gekapte Eucalyptus boom groeit vanzelf weer aan en moet dus meerdere malen gekapt worden tot de wortels dood gaan.
Wat nog veel interessanter is dat ze de tegenoverliggende bergen willen gaan beplanten met Pijnbomen van Caltagirone tot aan de kust om zo de natuurlijke bossen weer terug te krijgen.
We vragen nog aan hem of hier ooit een kasteeltje heeft gestaan maar volgens hem is dit het enige bouwwerk hier.
We besluiten om terug te rijden want we krijgen honger en moeten nog een heel stuk de berg over.
Als we bij de asfalt weg komen waar we links af moeten slaan het graanveld in worden we aangenaam verrast door de zon die net onder gaat en springen we uit de auto om foto's te maken.
Met de Monte Formaggio op de achtergrond en het graanveld op de voorgrond is dit een plaatje om niet te laten schieten.
Het resultaat is er dan ook naar.


( Wat een plaatje... )

Bij de brandweermannen aangekomen worden we meteen aan tafel gezet en begint Michele ons te voorzien van wijn, Bruscetta en kippenpoten van de barbecue.


( Gooi er nog maar een portie op )

Een van de mannen heeft zijn neefje van elf meegenomen en dat is een echt Siciliaans schoffie.
Hij blijkt naarmate de maaltijd vordert nogal bang te zijn van Langpoot muggen die om het lampje in de tent zwermen tot groot vermaak van de mannen die ze vangen en naar hem toegooien.


( De eettent )

Op een gegeven moment tijdens de maaltijd vraagt de oom aan het neefje om een verhaal te vertellen en het jongetje begint een naar ik merk lachwekkend verhaal te vertellen over wat hij heeft meegemaakt.
De mannen rollen bijna van hun kruk af van het lachen als de clou komt en Tano verontschuldigd zich dat hij het even niet kan vertalen want het is een nogal ingewikkeld verhaal.
Tano verteld mij later dat het een goede gewoonte in Sicilië is om kinderen tijdens de maaltijd te laten vertellen wat ze die dag meegemaakt hebben om ze zo te laten wennen aan het spreken in het openbaar.
Na de maaltijd komen de zoetigheden op tafel en we krijgen een compliment over de kwaliteit ervan.
Ik zonder me af om naar de vallende sterren te gaan kijken en tel er in een half uurtje vijf.
Het is weer een super heldere nacht en de sterren band in de Melkweg is duidelijk te onderscheiden.
Het zit er weer op en ik bedank de brandwachten hartelijk voor hun gastvrijheid.
Gelukkig is hun berg dit jaar voor ernstige branden behoed gebleven en men verwacht dat over een week de eerste regens komen die zeer welkom zijn.